ေရးသားသူ — ေပၚဦး
က်ေနာ္ထင္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ “ဥပေဒ” လို႔ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔တစ္ေတြ “တြန္႔သြား၊ ရြံ႕သြား” တတ္ၾကတယ္လုိ႔ ခံစားမိပါတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့….ဥပေဒဆိုတာ တြန္႔စရာ၊ ရြံ႕စရာလား…? အဲဒီလို တြန္႔တတ္၊ ရြံ႕တတ္ၾကသူေတြ ကုိယ္တုိင္ (အားလံုးကုိ ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။) ဘာေၾကာင့္ရယ္လုိ႔ ျပန္လည္ေတြးဆ၊ ဆင္ျခင္မႈရွိ မရွိ မေသခ်ာေပမဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ တြန္႔တာ၊ ရြံ႕တာကိုပဲ အရသာေကာင္း တစ္ပါးလို႔ ခံယူထားၾကသလို က်ေနာ္တို႔တစ္ေတြ တြန္႔သြား၊ ရြံ႕သြားေလေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ အသံုးခ်ေလ့ရွိတယ္ ဆိုတာ အားလံုး လက္ခံထားၾကၿပီး ျဖစ္မွာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း မသိသားဆိုးရြားစြာနဲ႔ ၀င္ၿပီးထင္ေၾကးေပး၊ ေလသံပစ္ၾကေတာ့ မရွဳပ္သင့္ပဲ ရွဳပ္ေနရတ့ဲ ဇာတ္လမ္းဆိုပါေတာ့။ ဥပေဒလုိ႔ ၾကားလုိက္တာနဲ႔.. ဘာတဲ့၊ “သြားမလုပ္နဲ႔၊ ရူးသြားမယ္၊ ေဂါက္၊ စာအုပ္ႀကီး၊ ငေၾကာင္၊..” စသည္ျဖင့္၊ စသည္ျဖင့္..။
ဒီေတာ့ ဥပေဒ ဆိုတာ ဘာလဲ..? အရွင္းဆံုး ေျပာရရင္ေတာ့ ဥပေဒ ဆိုတာ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း ပါပဲ။ အဲဒီ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းေတြကို စနစ္တက် စုဖြဲ႔ထားရွိၿပီး၊ လူအမ်ား လုိက္နာေစဖို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေရးရာမွာ အသံုးခ်ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေရးရာ ဆိုတာကလည္း က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ ၀န္ထမ္း၊ မိသားစု၊ ရပ္ကြက္၊ ေဒသ၊ ႏိုင္ငံေတြအၾကား၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရး ဆက္စပ္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို ဆိုလိုတာျဖစ္ၿပီး ယံုၾကည္မႈနဲ႔ တန္ဘုိးစံႏႈန္းေတြအရ အဆိုပါ အုပ္စုေတြၾကားမွာ လိုက္နာဖို႔ ခ်မွတ္ သေဘာတူညီထားတဲ့ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြနဲ႔ စည္းစနစ္ေတြလို႔ ေယဘုယ် မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ အမ်ားဆိုင္၊ ဘံုသေဘာ ေကာင္းက်ိဳးေရွး႐ႈတဲ့ သာတူညီမွ်မႈ အေျခခံစည္မ်ဥ္း ဥပေဒေတြ ဆိုပါေတာ့။
သမိုင္းဦးအစ ဘီစီ ၃၀၀၀ ေလာက္က ေရွးအီဂ်စ္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ “မတ္” နတ္ဘုရား အယူ၀ါဒ အေပၚ အေျခခံၿပီး ဥပေဒသေဘာ အျမစ္တြယ္ခဲ့တာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ နတ္ဘုရားက သူတို႔ရဲ့ ျဂိဳဟ္နတ္ကၡတ္၊ ရာသီဥတုနဲ႔ ေနမႈေသမႈ အစစကို ဖန္ဆင္းႏိုင္ၿပီး ပရမ္းပတာျဖစ္ေနတဲ့ ကမၻာေလာကၾကီး အတြက္ စီမံထားရွိေပးခဲ့တာလို႔ မွတ္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ “မတ္ နတ္ဘုရား” ကို ဒီကမၻာနဲ႔ ေႏွာင္းကမၻာရဲ့ သဘာ၀တရားနဲ႔ လူမႈဆက္သြယ္ခ်က္ ဆိုင္ရာ ျပယုဂ္အျဖစ္ လက္ခံခဲ့ၾကေၾကာင္း အီဂ်စ္ျပည္ရွိ ပိရမစ္မွတ္တမ္းေတြအရ သိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခါ ေရာမေတြက အီဂ်စ္ျပည္ကို သိမ္းေတာ့ သူတုိ႔ဥပေဒေတြကိုပါ တစ္ခါတည္း သြတ္သြင္းခဲ့ၾက ျပန္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ အရေတာ့ ေဘဘီလံုမင္းဆက္ရဲ့ ပထမဘုရင္ ဟမ္ဘူရာဘီက သူ႔အမည္တပ္ထားတဲ့ ကိုဓဥပေဒေတြကို ရွစ္ေပေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္ခ်ပ္ေတြေပၚမွာ ထြင္းထုထားရွိခဲ့တာကုိ အဂၤလိပ္ သုေတသီတစ္ေယာက္က ၁၉ ရာစု အကုန္ပုိင္း ပါရွားႏိူင္ငံမွာ ျပန္လည္ေတြ႔ရွိၿပီး အဂၤလိပ္၊ ဂ်ာမန္၊ ျပင္သစ္ဘာသာ အပါအ၀င္ ဘာသာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ဆိုခဲ့ၾကရာက ဟမ္ဘူရာဘီကို ေရွးအက်ဆံုး ဥပေဒလက္ဆင့္ကမ္းသူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က သာတူညီမွ်မႈ အေျခခံ “မ်က္လံုးတစ္လံုးကို တစ္လံုး၊ သြားတစ္ေခ်ာင္းဆို တစ္ေခ်ာင္း” ဥပေဒသကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ေက်ာက္ျပားေတြ ေဖာ္ျပခ်က္အရေတာ့ အဲဒီဥပေဒေတြကို နတ္ဘုရားထံက ရရွိခဲ့ၿပီး ျပဳစု ျပဌာန္းဖုိ႔ ေစလႊတ္ခံရသူလို႔ သူ႔ကိုသူ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ေရွးေခတ္ ဟီးဘရူးေတြ အတြက္လည္း ေမာ့္စ္ ဆိုသူကို ေစလႊတ္ခဲ့တယ္လို႔ ေခတ္ၿပိဳင္ပညာရွင္ေတြ ေျပာတဲ့ သမုိင္းလည္း ရွိပါေသးတယ္။
လူမႈအေျချပဳ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ဥပေဒေတြ စတင္ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ရာလို႔ လက္ခံထားၾကတာ ကေတာ့ ဂရိႏိုင္ငံ ေအသင္ၿမိဳ႕ျပ (ဘီစီ ၁၈ ရာစုခန္႔) ျဖစ္ၿပီး၊ ဥပေဒရယ္လို႔ တိတိက်က် သတ္မွတ္ေဖာ္ျပ ထားခဲ့တာမ်ိဳး မေတြ႔ရေပမဲ့ “နတ္ဘုရားဥပေဒ”၊ “လူမႈျပန္တမ္း” နဲ႔“ဓေလ့ထံုးတမ္း” ဆိုၿပီး (၃ ပိုင္း) ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာမို႔ ဒီမိုကေရစီ သေဘာေဆာင္ အေျခခံဥပေဒ သေဘာတရားရဲ့ ဆန္းသစ္မႈအစလို႔ မွတ္ယူၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေႏွာင္းပုိင္း ေရာမ ဥပေဒေတြဟာ ဂရိသေဘာတရားေတြ ရုိက္ခတ္လႊမ္းမိုး ခံခဲ့ရမႈရွိၿပီး ေခတ္ကာလနဲ႔ လူမႈေရးရာ အေျခအေနမ်ား ေျပာင္းလဲမႈကုိ လိုက္ၿပီး ေရာမတိမ္ေတာက္ခ်ိန္မွ ေန၀င္ခ်ိန္အထိ ဘုရင္သီအိုဒိုးဆီးယပ္ နံပါတ္ ၂ နဲ႔ ဘုရင္ ဂ်ပ္စတီးနီးယန္း ႏွစ္ပါးတို႔ရဲ့ ျပန္လည္ စီစစ္ျပဌာန္းမႈေတြ ရွိခဲ့ရာက ေနာက္ပိုင္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္း (အစဥ္အလာ) ဥပေဒနဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ ဥပေဒမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သလို အဂၤလန္မွာလည္း ဆံုးျဖတ္မႈ အေျခခံ ရုိးရာဥပေဒ၊ ဥေရာပ တစ္လႊားမွာလည္း ကုန္သည္ဥပေဒ (ယခုေခတ္တြင္ စီးပြားေရး ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈ ဥပေဒဟု အမည္တြင္မည္ ထင္ပါသည္။) မ်ားအျဖစ္ ဆင့္ကဲေျပာင္းလဲ တိုးတက္လာခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။
အာရွဘက္ျခမ္း အိႏၵိယနဲ႔ တရုတ္မွာေတာ့ သီးျခားလြတ္လပ္မႈ သမိုင္းအစဥ္အလာအရ ပံုသ႑ာန္ကြဲ ဥပေဒစနစ္ေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ဥပေဒစနစ္ပံုစံ ျပင္ဆင္မႈစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္္တုိ႔ထံမွ တဆင့္ ဂ်ပန္ဟာ အာရွမွာ ပထမျဖစ္ခဲ့ၿပီး တရုတ္က “ခ်င္မင္းဆက္ ေနာက္ပိုင္း” မွာ ထပ္မံ ဆင့္ပြား က်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ “ဘုရင္ အာသာ” တို႔ “ဘုရင္ မႏူဟာ” တို႔က အေျချပဳခဲ့တဲ့ ဟိႏၵဴဓေလ့ အေျခခံမွာ အဂၤလိပ္ ရုိးရာဥပေဒ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ အိႏၵိယဥပေဒ စနစ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ အပါအ၀င္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ တစ္လႊား လက္ခံက်င့္သံုး လာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္း အႏွစ္ျပန္ခ်ဳပ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဥပေဒ ဆိုတာ “ဘာသာေရး အေျခခံ ဥပေဒ” နဲ႔ “အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အေျခခံ ဥပေဒ” စနစ္ႏွစ္ရပ္ ေပါင္းစပ္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး ပထမတစ္မ်ိဳးကို သဘာ၀အမွန္တရား ဥပေဒ (ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ၍ မရႏိူင္ေသာ ဘာသာေရး အဆံုးအမ အမ်ားစု ပါ၀င္သည္။) ဟုေခၚဆိုၿပီး ဒုတိယ တစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ျပ႒ာန္းဥပေဒ (ဘုရင္၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ ဥပေဒျပဳ အဖြဲ႔တို႔မွ အခါအားေလ်ာ္စြာ ခ်မွတ္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။) လုိ႔ေခၚေ၀ၚၾကေၾကာင္း ေယဘုယ် မွတ္သားႏိုင္ပါတယ္။
ဥပေဒရဲ့ သေဘာတရားကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးဘ၀ေတြကို တည္ၿငိမ္ တိုးတက္ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ဆက္စပ္ပံုေဖာ္ ျပ႒ာန္းေပးဖို႔ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ တစ္ဦးခ်င္း သေဘာတူညီမႈေတြကေန ပဋိညာဥ္ေတြ၊ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈဆိုင္ရာ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုခံကာကြယ္မႈမွ ႏိုင္ငံခ်င္း မက်ဴးေက်ာ္ေရး သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ေတြ၊ ပုဂၢလခ်င္း ယံုၾကည္မႈမွတဆင့္ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံမ်ားအခ်င္းခ်င္း လႊဲေျပာင္း ေပးပို႔ႏိုင္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းဆိုင္ရာ ဥပေဒေတ ျဖစ္လာခဲ့သလုိ အေသြးအေရာင္၊ ဘာသာ၊ လူမ်ိဳး၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ အေျခခ်ေနထိုင္ရာ အရပ္ေဒသမခြဲျခားဘဲ လူသားမွန္သမွ် ရရွိသင့္တဲ့ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ေတာင္းဆို ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္ ဥပေဒေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ ဆက္ဆံေရးဆိုင္ရာ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ဥပေဒေတြ အပါအ၀င္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ နဲ႔ သယံဇာတ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဥပေဒေတြ၊ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ား ပေပ်ာက္ေရး၊ စစ္ပြဲမ်ား ကင္းေ၀းေစေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္း ကာကြယ္မႈ ဆိုင္ရာ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြ အထိ လက္တံရွည္ရွည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တိုးခ်ဲ႕ပံုေဖာ္၊ လက္ခံ က်င့္သံုးလာခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ျပည္သူေတြကလည္း ေက်နပ္၊ အစိုးရယႏၲရား လည္ပတ္မႈလည္း ေခ်ာေမြ႔ေစဖို႔ ခိုင္မာေခတ္မီတဲ့ ျပည္တြင္း ဥပေဒစနစ္နဲ႔ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြၾကားမွာလည္း ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ အဆင္ေျပေျပ ဆက္ဆံ၊ ၀င္ဆန္႔ႏိုင္ေစဖို႔ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာဥပေဒ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိတဲ့အနက္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံ က်င့္သံုးေနတဲ့ ဥပေဒစနစ္ ကေတာ့ (ျပည္တြင္း ဥပေဒစနစ္ကို အဓိကထားၿပီး ေဖာ္ျပသြားမွာပါ။) အဂၤလိပ္ရုိးရာ ဥပေဒ (Common Law)၊ ျပ႒ာန္းဥပေဒ (Civil Law) နဲ႔ ဓေလ့ထံုးတမ္း (Customary Law) စနစ္ေတြ ေရာေႏွာ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့၊ အားမနာတမ္းေျပာရရင္၊ စပ္ထည္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး၊ အသံုးျပဳေနဆဲ ဥပေဒ အမ်ားစုကေတာ့ “ႏွစ္ဆင့္ခံ ဥပေဒ” ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဂၤလိပ္က အိႏၵိယကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ဥပေဒေရးခဲ့တာကို က်ေနာ္တို႔က တဆင့္ထပ္ၿပီး ဆက္ခံ သံုးစြဲခဲ့တာမို႔ “ႏွွစ္ဆင့္ခံ ဥပေဒ” ေတြလို႔ ေခၚလိုက္တာပါ။ အတိုေကာတ္ သညာျပဳရရင္ေတာ့ “စပ္ထည္ေဟာင္းႀကီး” ေပါ့ဗ်ာ။ (အမ်ားနည္းတူ လိုအပ္လုိ႔ ၾကြားၾကမယ္ေဟ့ ရဲရဲ ဆိုရင္ေတာ့လည္း “တမူထူးျခားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ဥပေဒစနစ္”၊ “ယူနစ္ခ္” ဘာညာေပါ့ဗ်ာ…ေနာ္။)
ယေန႔ကမၻာမွာ ႏိုင္ငံတကာ ျဖစ္ရပ္ေတြကုိ လက္ေပၚ တင္ၾကည့္ေနႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္ ၁၉ ရာစုက ဥပေဒေဟာင္းေတြကို တခုတ္တရနဲ႔ စပ္ဟပ္ဖာေထးၿပီး အန္းဒိတ္ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ေနၾကဆဲပါ။ မရွိေတာ့ဘူးလား အသစ္ေတြဆိုရင္၊ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြတ္လပ္ေသာ လူမႈအေျခခံ သာတူညီမွ်မႈစံေတြ အျပည့္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ ေပမီေဒါက္မီေတြလို႔ ဆိုရမွာထက္ တဘက္ျမင္ လံုျခံဳေရးအဓိက စံႏႈန္းေတြနဲ႔ သိမ္းက်ံဳး ဥပေဒသေဘာေတြ ပိုကဲေနတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ လံုျခံဳေရးအတြက္ (အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အနက္အဓိပါယ္ ရွိပါတယ္။) ဆိုၿပီး လိုအပ္လာရင္ အားလံုးကို သိမ္းက်ံဳးပစ္ႏိုင္ေအာင္ ဦးစားေပးထားတဲ့ ဥပေဒေတြကို လစ္ဟာခ်က္မရွိ၊ ျပည့္၀တဲ့ ဥပေဒလို႔ ေျပာရမွာ ခက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဥပေဒမ်ိဳးေတြဆိုရင္ ျပင္ေနမဲ့အစား ပယ္ဖ်က္ပစ္ၿပီး အသစ္ျပန္ေရးဆြဲတာက ပိုၿပီးသင့္ေတာ္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဥပေဒရဲ့ နဂိုအေျခခံေကာင္းေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ရာ အေျခအေနေတြ ရွိလာရင္…၊ ရွိေနေသးရင္…၊ ဥပမာဆုိပါေတာ့.. လမ္းေဘးက ေဆးဆိုင္၊ ရပ္ကြက္ထဲက သာမန္ေဆးခန္း မေျပာနဲ႔ ေဆးရုံႀကီးေတြက ေပးတဲ့ ေဆးညႊန္းဟာ ဘာအာမခံခ်က္မွ၊ တာ၀န္ယူမႈမွ မရွိဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ရဲရဲတင္းတင္း ေသာက္ရဲပါ့မလား..? ဟုတ္ကဲ့.. ေသာက္ေနၾကရ ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေပါ့..။ အေျခအေနအရကိုး… ဟုတ္တယ္မွတ္လား..။ … ထားပါေတာ့ေလ။
တကယ္ေတာ့ ဥပေဒဆိုတာ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားအျပင္ တာ၀န္ယူမႈပါ တခါတည္း အခ်ိဳးအစား မွ်တ သက္၀င္ေအာင္ ပံုေဖာ္ ျပ႒ာန္းေပးရတယ္လို႔ နားလည္ထားပါတယ္။ တာ၀န္ယူမႈရွိရတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစနစ္ကို လူအတန္းအစား မခြဲျခားဘဲ တေျပးညီ လိုက္နာေစဖို၊့ ရွင္းလင္းနားလည္လြယ္တဲ့ ပညာေပး ေဆာင္ရြက္မႈေတြ စီမံဖို႔ အေတာ့္ကို အေရးတႀကီး လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ၊ နားလည္ေအာင္လည္း လုပ္ေပးမထားတဲ့ အျပင္ နားမလည္လို႔ပါလို႔ ေျပာရင္ေတာင္ အမ်က္ေတာ္ရွ ခံေနၾကရတာက အေတာ့္ကို ရင္နင့္စရာ ေကာင္းမေနဘူးလား။ အဲဒီလို နားလည္ရန္ မလြယ္ကူေသာ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ျပစ္မႈတစ္ခုအတြက္ ဘ၀တစ္ခုစာ၊ လူတစ္ေယာက္ အတြက္နဲ႔ မိသားတစ္စု၊ ေဆြမ်ိဳးတစ္သုိက္စာ မက ရင္းခံ လိုက္ရတာေတြက နာက်င္စရာထက္ ပိုမေနဘူးလား..? မ်က္လံုးတစ္လံုးဆို တစ္လံုး…၊ သြားတစ္ေခ်ာင္းဆို တစ္ေခ်ာင္းတဲ့လား ဟမ္ဘူရာဘီ? ငါတို႔ကမၻာရဲ့ အမွတ္တရ ဒဏ္ရာရပ္၀န္းနဲ႔ ေ၀းရာ ရာဇ၀င္ထဲမွာ မင္း ေနရစ္ဦးေပါ့လို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အတိတ္ကို တူးဆြ ေရႏူးတာမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သမိုင္းသင္ခန္းစာ ယူဖို႔၊ အမွားနည္းတဲ့ မနက္ျဖန္ေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔ နာသည္ျဖစ္ေစ၊ ခါးသည္ျဖစ္ေစ အတိတ္က လိုအပ္တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး လက္ခံထားၿပီးသား ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ထပ္ၿပီးေတာ့ မအ,ၾက၊ မန,ၾက ရေအာင္ ေယဘုယ်ေလာက္ေတာ့ သိေနေအာင္ ႀကိဳးစားထားသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
၂၁ ရာစုသစ္မွာ ႏိုင္ငံတကာ ဥပေဒ ကၽြမ္းက်င္သူေတြနဲ႔ ပညာရွင္မ်ားက ေျပာၾကပါတယ္။
“ဥပေဒဆိုတာ လြတ္လပ္မႈရဲ့ အုတ္ျမစ္” တဲ့။
ဆက္ေျပာၾကပါေသးတယ္။ “လူေတြရဲ့ အျပဳအမူ စရုိက္ေတြကို ထိေရာက္တဲ့ တြန္းအားေပးႏိုင္တာ ဥပေဒပါ” ပဲတဲ့ေလ။
သေဘာကေတာ့ နိမ့္က်ေနရင္လည္း မွ်တေအာင္၊ ႀကိဳးစားရင္လည္း ႀကိဳးစားသေလာက္ ထိုက္တန္ေအာင္၊ ျမင့္မားေနရင္လည္း ခုိင္မာတည္တံ့ေအာင္ ေဖးမ ကာကြယ္ေပးတဲ့၊ အားလံုးက ယံုၾကည္အားထားရတဲ့ အာမခံခ်က္ ရွိတဲ့ ဘယ္ေနရာမွာ ေရာက္ေရာက္ လံုျခံဳမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ဥပေဒမ်ိဳး က်ေနာ္တို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ ဥပေဒျပဳရာမွာ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြ ခ်ည္းသာအားမျပဳဘဲ လူမႈေရးရာ စံႏူန္းေတြနဲ႔ တန္ဘုိးေတြကိုပါ မျဖစ္မေန ထည့္တြက္သင့္ေၾကာင္း ပညာရွင္ေတြက တညီတညြတ္တည္း အၾကံျပဳထားၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ “ဘယ္သူ႔ မ်က္ႏွာမွ ၾကည့္စရာ မလိုဘူးကြ၊ တရားမွ်တရမယ္၊ ဘက္မလိုက္ဘူး၊ ျပတ္ျပတ္သားသား၊ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေျပာမယ္၊ ေရးမယ္၊ ေလွ်ာက္လဲမယ္၊ ဆံုးျဖတ္မယ္” ဆိုတာ ဥပေဒျပဳ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ အသက္အျဖစ္ တည္ရွိေနရမွာ ျဖစ္သလို ေရွ႕ေရာ ေနာက္ပါ တာ၀န္သိသိ၊ အသိရွိရွိနဲ႔ ေလးစားလိုက္နာၾကမယ္ ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ကလည္း လူထုရဲ့ ေသြးေၾကာျဖစ္ေနရမယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။
ၾကည့္ေလ..၊ အေျခခံ လူတန္းစားေတြ၊ သာမန္ အလုပ္သမားေတြေပါတဲ့ ျပည္ႀကီးမွာ အဲလို လူတန္းစားေတြ အတြက္ ခိုင္လံုတဲ့ အာမခံခ်က္ အျပည့္နဲ႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမဲ့ ဥပေဒေတြ လံုေလာက္ျပည့္၀မႈ ရွိမေနတာကိုက ေျခာက္ျပစ္ မေျပာနဲ႔၊ ႏွစ္ျပစ္၊ သံုးျပစ္ေလာက္ကင္းတဲ့ ဥပေဒဆိုရင္ပဲ ထိုင္ကန္ေတာ့ရေတာ့ မလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ ေခတ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ စနစ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလားလို႔ ျမင့္ျမတ္ရာ ဘံုဘ၀ကေန ဆရာျမ တစ္ေယာက္ ေမးေနဦးမွာလား မသိပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ဓားေတြက အိပ္ရာ၊ မီးေတြက စားစရာ ျဖစ္ေနၾကၿပီလားလို႔ ေမးခြန္းေတြ ထပ္ဆင့္ေနဦးမွာလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ေရာင္ျခည္ဦးမွာ တြန္ၾကဴးသံေတြ ၾကားေနရေပါ့ ဆရာေရ….။
လြတ္လပ္မႈဆိုတာ အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အငတ္မြတ္ဆံုး အရာပါ။
မြန္ျမတ္သန္႔စင္ေသာ လြတ္လပ္မႈရဲ့ အုတ္ျမစ္ျဖစ္ေသာ ဥပေဒ၏ ပင္ရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ လားရာ ဥပေဒရဲ့ ဂုဏ္သိမ္၊ သာတူညီမွ်မႈရဲ့့ အႏွစ္သာရကို အမ်ားေကာင္းက်ိဳး ေရွး႐ႈတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေရးရာ အစား၊ တစ္အုပ္တစ္ဖြဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူေရးရာ သက္သက္ အသံုးခ်လိုက္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔သီးသန္႔ စိုးမိုးဖို႔ အျမင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ အသံုးခ်မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူထုအတြက္ ေၾကာက္စရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူအတြက္ လက္နက္၊ “ေၾကာက္စရာ လက္နက္” ျဖစ္သြားမွာ မလြဲပါဘူး။ ဒါဟာ ဥပေဒကို တလြဲ အသံုးခ်ၿပီး လူထုကို မေတာ္မတရား ျပဳျခင္းလို႔ ေခၚရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ ေၾကာက္စရာ လက္နက္ ဆိုမွေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေၾကာက္ၿပီး တြန္႔ေနမွာ ျဖစ္သလို ယံုၾကည္မႈေတြ မရွိဘဲ ရြံ႕ေနၾကရမွေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို ဘ၀မ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ မနက္ျဖန္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ့ ဘ၀ေတြ “တြန္႔ျခင္း၊ ရြံ႕ျခင္းမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ” လို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေနမိပါတယ္။
သိပ္ကို ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ..၊ ဆုေတြ ေတာင္းေနရုံနဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ။
ေဆာင္းပါးရွင္ ေပၚဦးသည္ ကိုရီးယားတြင္ ေခတၱေနထိုင္သည့္ စာေပ၀ါသနာရွင္တဦး ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment